Ze hebben het weer druk in deze tijd. De Vlaamse gaai, de veldmuis en de bosmuis. En natuurlijk de eekhoorn. Eikels, zaden, kegels van naaldbomen, beukennootjes…. Van alles wordt verzameld en verstopt. Een voedselvoorraad voor de barre wintertijd. Zorgvuldig wordt gezocht naar een veilige plek om dit ‘belangrijke en heel wezenlijke’ te verstoppen… Alles is gericht op (zorg voor) overleven. Natuurlijk moet de voorraad goed verstopt worden. Wat gebeurt er, als een andere vogel of een medebosbewoner het vindt en er mee aan de haal gaat?! Soms wordt de buit zelfs zo goed verstopt, dat de voedselvoorraad niet terug te vinden is…
Wat verstoppen wij, om te overleven? Welke ‘belangrijke en heel wezenlijke dingen’ verstoppen wij op een -naar wij denken- veilige plek? Hoe beschermen of bewaken wij onze ‘voorraad’? Wat gebeurt er als een ander onze ‘voorraad’ treft en er mee aan de haal gaat? Wat gebeurt er als we dat wat goed moest worden opgeborgen, om te overleven, soms ook moeilijk kunnen terugvinden?
Ik moest hierbij denken aan ‘gevoelens en emoties’. Ze zijn voor veel mensen misschien te vergelijken met de eikels en beukennootjes, die zorgvuldig onder de grond gestopt zijn. Niet voorafgaand, maar vaak in de barre (winter)tijden, waarin alles gericht was (en moest zijn) op ‘overleven’.
Niet zelden tref ik mensen, die dit vooral in hun jonge kinderjaren hebben moeten doen. Ze hebben geleerd hun gevoelens te verstoppen. Ze hebben geleerd dat dit nodig was, om (zo goed mogelijk) te kunnen overleven in hun omstandigheden. Ze hebben geleerd dat het verbergen van hun emoties en gevoelens hun veiligheid verschafte. En vanuit een andere plaats in het bos, waar ze sterker en groter moesten zijn dan ze eigenlijk konden, hoog en eenzaam in een boom, keken ze toe. Waren ze er alert op dat niemand hun gevoelens zou treffen en er mee aan de haal zou gaan. Soms zijn gevoelens zo goed verstopt, dat het moeilijk is om -in de volwassenheid- nog te onderkennen waar ze verborgen zijn. Soms is de voorraad zo lang niet aangeroerd, dat niet eens meer duidelijk is, wat er allemaal verzameld was…
Een mooi beeld eigenlijk… Niet het verstoppen op zich helpt de Vlaamse gaai en de eekhoorn om te overleven… Maar juist het terugkeren naar hun verborgen schat, het vinden van de voorraad, het gevoed en gesterkt worden met die voorraad… dat helpt te leven! Niet alleen, vanuit het plekje in de boom, alert zijn en zorgvuldig bewaken van de voorraad. Maar juist de kracht putten uit terugkeer naar een waardevolle verzameling van wezenlijke emoties en gevoelens in het leven. Emoties die er mogen zijn… en die bijdragen aan het leven.
We kunnen leren van de natuur, het kan ons stilzetten bij ons eigen leven. Soms in verband met de barre (winter)tijd, in tijden van schaarste, is het in de dierenwereld nodig om een eigen voedselvoorraad aan te leggen en deze nauwkeurig te bewaken. Het ‘wegstoppen’ kan (ook voor mensen) een heel effectieve manier van overleven zijn (geweest)…! Maar er kunnen ook weer andere tijden aanbreken… Tijden dat de voorraad opgegraven mag worden. Tijden dat de voorraad niet meer –uit gebrek aan veiligheid- bewaakt hoeft te worden. Tijden dat je je voorraad wederzijds kan en mag delen met anderen in je context. Tijden dat de voorraad niet onder de grond, maar aan de oppervlakte te vinden is… Je er gebruik van kan maken, het kan benutten in je leven, er van kan eten en zelfs… er van kan en mag genieten!
