Rutte wijst ons in zijn toespraak van 7 april erop dat we (nog) niet terug kunnen naar hoe het was. We moeten toe naar het ‘nieuwe normaal’. Deze uitspraak suggereert dat er ook een ‘oud normaal’ was. Een normaal van voorheen. Het suggereert dat ‘normaal’ bestaat.
Is er wel een normaal? Wat is normaal?
Veel mensen vinden allerlei dingen in hun leven normaal. Moeders vinden het normaal als ze hun gezin ‘draaiend’ houden. Verzorging, opvoeding, eten koken, huishouding… “Dat is normaal, dat ik dat doe. Dat wordt van me verwacht.” Ze vinden het normaal om er ook buitenshuis nog van alles bij te doen. “Dat doet iedereen, dat is toch normaal?”
Vaders vinden het normaal om bergen werk te verzetten. Overwerk, presteren, productie, cijfers… “Het is normaal. Dit wordt van me verwacht”. Ze vinden het normaal om ook in de avonduren nog deel te nemen aan allerlei bestuurlijke of vrijwillige activiteiten. “Dat is toch normaal, dat doet iedereen.”
Kinderen vinden het normaal dat hun ouders zorgen. Spelen, naar school gaan, eten… Natuurlijk is dat er. En na schooltijd is er sport, hobby, muziek of club. Dat is toch normaal, dat heeft iedereen.
Veel mensen vinden het normaal om een of meerdere keren op vakantie te gaan. “Dat is toch normaal, dat heb je nodig”.
Mensen van jong tot oud vinden het normaal om naar de kerk te gaan. Natuurlijk is de kerk er, natuurlijk gaan de deuren open. En de dienst verloopt zoals het normaal ook gaat.
Veel mensen vinden het normaal om elkaar te begroeten met een handdruk, een knuffel of een kus. Nabij kunnen zijn, dat is toch normaal?
Bestaat er wel normaal? Wat gebeurt er in ons leven, als we dingen normaal vinden? Zijn wij dan nog dankbaar en blij met wat wij voor de ander kunnen en mogen betekenen? Zijn wij nog dankbaar en erkennend in wat wij van de ander mogen ontvangen?
Het oude normaal blijkt niet (meer) te bestaan. Het blijkt niet normaal te zijn om alle dag naar ons werk te kunnen. Het blijkt niet normaal te zijn om gezondheid te hebben. Het blijkt niet normaal te zijn om nabijheid te kunnen geven of te ontvangen. Het blijkt niet normaal te zijn om naar familie en vrienden te kunnen of deze te ontvangen.
Het oude normaal bestond niet… Het was niet normaal. Het was een grote rijkdom en zegen om vrij te kunnen geven aan onze naaste en vrij te kunnen ontvangen.
Ik hoop dat het nieuwe normaal niet gaat komen. En al zeker niet dat we er aan gaan wennen.
Laten wij het leven niet opnieuw normaal gaan vinden. Alles wat wij mogen geven aan de ander, alles wat wij mogen ontvangen van de (A)ander. Dat wij het mogen zien, waarderen, erkennen. Wat is het een grote gave om vrij te kunnen en te mogen geven en vrij te mogen ontvangen. Een nieuw normaal, of niets normaal?
