In de zomer kreeg ik een ‘bevlieging’. Het leek me leuk om een kleine volière te plaatsen in mijn tuin. Ik ben opgegroeid met vogels in de tuin. En miste het zacht koeren van diamantduifjes. Meteen de daad bij het woord voegend, tja, zo werkt dat met een bevlieging ;-), schafte ik een leuke vogelkooi aan. De eerste weken was het genieten. De vogeltjes hadden het naar hun zin. Ze raakten al snel vertrouwd met mij en met elkaar. Ze koerden naar hartenlust.
Toen echter kwamen er bedreigingen. Katten uit de buurt hadden mijn ‘bevlieging’ opgemerkt. Dat was geen pretje…Op een dag kwam ik thuis en was de achterwand van de volière bespat met bloedvlekjes. De vogeltjes zaten in shock op de bovenste stok. De sporen van kattennagels waren te zien op het dak. Dat was zielig! Ik kocht een kattenverschrikker. Het leek even te helpen. Maar nee, het gedoe herhaalde zich. Nog erger dan de eerste keer! Toen heb ik ingegrepen. Ik heb de vogeltjes binnen gezet.
Vol vertrouwen ging ik er vanuit dat het nu over zou zijn…. In mijn huis is het veilig voor ze. Geen last meer van katten. Ze zouden hun rust hervinden en ik zou weer genieten van het zachte koeren. Maar…. er gebeurde iets bijzonders in de kooi. Mijn duifjes waren ontzettend angstig. Ze waren duidelijk getraumatiseerd. In plaats van veiligheid bij elkaar te zoeken, leken ze elkaar ook als vijand te beschouwen. Er werd gepikt, gevochten om ruimte. Ieder ging voor z’n eigen hachje…
In de eerste tijd heb ik er bezorgd naar zitten kijken. Het heeft tijd nodig dacht ik. Ze zijn hun vertrouwen kwijt. Overigens ook in mij. Als ik maar iets te dicht bij kwam of zaad en water wilde geven ontstond er weer grote onrust… Het heeft me heel wat praten en fluiten gekost om dat weer enigszins te matigen. Maar over ging het niet!
Op een dag zat ik al peinzend voor de vogelkooi en zag opeens: een kleine maatschappij. Is het nou zo verwonderlijk wat er in mijn kooi is gebeurd? Werkt het zo soms –helaas- ook niet tussen mensen?
De volière lijkt wel een afbeelding van wat kan ontstaan in families, op het werk, in groepen, in de maatschappij. Worden mensen onderdrukt, is er bedreiging? Een vijand op komst? We pikken elkaar, werken met onze ellebogen, strijden voor onze eigen ruimte en ons eigen voedsel, ons eigen aanzien en onze eigen eer. Hoeveel mensen lijden er aan, en hoeveel mensen lijden er onder! Angst speelt een rol… Het vechten en vluchten is in gang gezet. Vertrouwen is geschaad. Het is niet eenvoudig om op deze manier door het leven te gaan. En net als in de volière is dat niet zomaar voorbij, al staat ie nu binnen en is de vijand verleden tijd. Er is beschadiging opgetreden. Hoe kom je daar weer overheen?! In het leven van alle dag is het ook niet zo eenvoudig om ervan gegarandeerd te zijn dat de vijand buitengesloten is. Er kan herhaling plaatsvinden. Van buiten af en van binnen uit kan die onveiligheid blokkerend werken. Het kan zo verlammend zijn. Een strijd tegen angst en onzekerheid. Vechten of vluchten…
Om eerlijk te zijn. Na een aantal weken heb ik de moed voor mijn vogeltjes opgegeven. Mijn fluiten, zingen, praten en wat dan ook hielp niet. Ach ja, ik ben -gelukkig- ook geen vogeltherapeut.
