Ik weet niet of u dat ook wel eens hebt, maar het overkomt mij nog wel eens dat ik ‘eigen woorden’ maak. Een woord dat niet echt standaard in het Nederlands voorkomt.
Ik had dit al als kind en soms doe ik het nog. Meestal word ik wel begrepen, een enkele keer wordt er om gelachen. Ach, ik heb er eigenlijk weinig last van.
Van de week gebeurde dat weer eens in een gesprek. Ik hoorde het mezelf zeggen… Het gesprek ging over ‘op je tenen lopen en de ander niet willen teleurstellen’. Eigenlijk overmatig zorgen voor anderen. Ik wilde de spiegel voorhouden en zei: “Dan ben je je dus aan het OP-geven”. Het klonk in mijn oren een beetje vreemd. Niet echt een Standaardnederlands woord. Maar goed, er werd geknikt en het werd begrepen. Het gesprek ging verder…
Nadien stond ik er zelf even bij stil: “Opgeven”. Wat een raar woord eigenlijk…! Ik realiseerde mezelf dat het woord bij mijzelf, en bij veel mensen allicht, niet zo’n positieve connotatie heeft. Velen zijn toch wel opgegroeid met: “Geef nooit op!”. Opgeven? Ik moet dit toch kunnen, ik moet dit toch ook aankunnen, dit is toch mijn plicht als vrouw/ man, dit wordt toch van me verwacht als werknemer of als christen. Als je opgeeft heb je geen doorzettingsvermogen… Opgeven is zwak.
Ik had het woordje ‘OP-geven’ gebruikt, eigenlijk in de betekenis van “leeg geven”. Dat was misschien het passende woord geweest. Al mijmerend kwam ik er achter dat het nog niet zo slecht is om te leren opgeven. Wat nou als we niet opgeven om over matig te zorgen voor de ander? Als we niet opgeven om onze lat zo hoog te houden? Als we niet opgeven dat we niet zwak en kwetsbaar mogen zijn? Als we niet opgeven om al die dingen die op onze weg komen op te pakken? Als we niet opgeven om op onze tenen te lopen? Als we niet opgeven te strijden? Als we niet opgeven om geen hulp te durven vragen?
Oei… Opgeven heeft voor mij een negatieve gevoelswaarde. Maar wat is het nodig om in het leven te leren ‘opgeven’! Dit woord, en de inhoud ervan, meer te leren waarderen.
Als we in ons leven niet leren opgeven, dan zijn we onszelf aan het OP-geven…OP-geven wat ik nodig heb, OP-geven wat bij me past, OP-geven van m’n gaven. OP-geven van mijn grenzen. OP-geven wie ik ben.
Ik heb al weer een ongebruikelijk woord bedacht…. StOP-geven. Opgeven is de kunst van het leren “stOP-geven”! Zeg je nooit stop, dan geef je TEVEEL op!
