Het is bijna zover…. Het moment dat ook het jaar 2016 is voorbijgegaan, is bijna aangebroken. Zo aan het einde van het jaar heb ik altijd de neiging terug te zien. Wat is er weer veel gebeurd. In het wereldgebeuren en landelijk. In families en gezinnen. In het persoonlijk leven. Ieders gedachten zullen uitgaan naar eigen herinneringen…
Ik denk ook terug aan de vele mooie ontmoetingen, die er ook in dit jaar weer mochten plaatsvinden. Wat heb ik veel verschillende mensen mogen ontmoeten. Van jong tot oud. Mannen en vrouwen. Alleenstaanden. Echtparen. Vaders en moeders, met hun opgroeiende kinderen. Volwassen kinderen, met hun ouders. Broers en zussen. Opa’s en oma’s. Weduwen en weduwnaars. Ieder met een eigen hulpvraag.
Elke keer weer ben ik verwonderd om zoveel vertrouwen te ontvangen. Dat is voor mij niet vanzelfsprekend. Wat is er moed voor nodig om de eerste stap te zetten en te komen. Hulp te durven vragen.
Wat een moed om te durven spreken. Je eigen verhaal te mogen hebben. Je mond te durven openen. Je eigen vragen of worstelingen te mogen verwoorden.
Wat een moed om je hart te openen en te gaan durven voelen. Eigen onzekerheid, eigen verlangens, eigen pijn te mogen voelen.
Wat is er moed voor nodig om je ogen te openen en in de spiegel te durven kijken naar jezelf. Of je blik achterom of vooruit te durven richten. Kijken naar je wortels, naar je levens- en familiegeschiedenis, kijken naar het heden, kijken naar de toekomst.
Moed ook is er voor nodig, om je oren te durven openen om nieuwe dingen te kunnen horen en aan te nemen. Niet alleen horen wat je altijd hebt gehoord, maar andere dingen gaan horen, verstaan, tot je nemen, ontvangen.
Moed om te durven leren en te groeien.
Wat een moed om te durven staan, je eigen plekje in te durven nemen, grenzen te gaan stellen. En ook moed om een ander te laten staan. Verschil te laten bestaan. Respect te leren hebben voor jezelf en de ander. En daarin ook verbinding te gaan voelen met jezelf en de ander.
Wat een moed om je armen weer te openen en te kunnen ontvangen. Soms letterlijk, de aanraking. Soms figuurlijk, de waardering en de erkenning van jezelf en de ander.
Wat is er moed voor nodig om je voeten te richten en te durven gaan naar de ander. Jezelf te leren geven aan de ander. Ja, wat een moed om weer te leren vertrouwen in jezelf en anderen.
Er is veel moed genomen om te praten over tijdelijke dingen, maar ook moed om te durven praten over eeuwige dingen. Wat een vertrouwen werd er geschonken om ook over deze zo zeer kwetsbare dingen te durven praten. Uiteindelijk gaan de tijdelijke dingen voorbij. Ook de tijd van 2016… Wat een moed om verder te kijken dan de tijd.
Aan het einde van een gesprek zei iemand tegen me: “Je wordt hier steeds meer jezelf”. Een mooiere reflectie kon ik niet ontvangen. Wat is het mooi wanneer mensen meer en meer zichzelf mogen zijn. Wat mooi om te zien dat mensen meer vrijheid verwerven en ruimte in het leven, om verantwoordelijkheid te nemen voor de zorg voor zichzelf en de zorg voor de ander, voor de geschiedenis, voor onrecht uit het verleden. Om het om te buigen naar recht en vertrouwen voor jezelf en de toekomende generatie.
Het jaar 2016 is bijna ten einde. Wat een verwondering om zoveel ontmoetingen te hebben gehad, om zoveel vertrouwen te hebben ontvangen. Ik wil u en jou daar graag, na de Heere, hartelijke dank voor zeggen. We hopen dat we ook in het nieuwe jaar tot zegen mogen zijn en zegen mogen ontvangen.
Voor het nieuwe jaar wens ik u veel moed toe, in alles waarvoor dat nodig is. Moed om naar binnen te kijken, moed om naar buiten te kijken. Moed om achterom te kijken, moed om vooruit te blikken. Moed om stil te staan en moed om door te gaan. Moed om naar Boven te kijken. Vanwaar alleen de Hulp komen kan (Psalm 121). Ook voor 2017!
