Houdt u ook van wandelen? Wandelroutes lopen… Er gaan allerlei keuzes aan vooraf. Waar gaan we wandelen? Hoever? Hoelang doe je daar ongeveer over? Wat nemen we mee? Zo begint de tocht. Meestal met een omschrijving of routekaart op zak…
De route is overdacht. Is te bezien. De weg lijkt voorspelbaar. Beginnen bij het startpunt. Bordjes volgen. En naar verwachting na een aantal uren aankomen op de plek van bestemming.
En daar sta je dan ineens voor een moeilijke keus. Op een T-splitsing. De pijl op het routebordje wijst rechtdoor. Maar op het kaartje lijkt de route af te wijken naar rechts. De naam van het pad dat naar rechts loopt komt overeen met wat op de kaart te zien is. Maar waarom wijst het routebordje dan rechtdoor?
Moeilijke keus hè?! De kaart kun je zelf bezien en nagaan. Door de kaart te volgen kun je de route enigszins onder controle houden. Maar de routebordjes zullen toch ook niet voor niets geplaatst zijn…? Luisteren we naar onszelf? Naar wat voor ons gevoel en inzicht klopt? Dat wat wij kunnen overzien en bekijken? Of luisteren we naar advies van de ander? Advies of richtingaanwijzers van buitenaf? Durven wij de weg te vervolgen langs die bordjes en pijltjes, ook als het zo lijkt af te wijken van wat wij kunnen zien en begrijpen?
Wat een les doe je dan op in zo’n wandeltocht. Eigen verstand en gevoel volgen? Of vol vertrouwen overgeven aan de richtingaanwijzers? Vertrouwen dat door deze pijltjes te volgen je echt van stap tot stap verder komt langs de juiste route. De weg die de bedoeling was om te gaan…
Maakt u eens een keus? Wat zou u nu doen? Het volgen van de kaart, of het volgen van de bordjes? Na wikken en wegen, volgden wij de kaart. Wij volgden ons eigen inzicht. Wat maakt dat je kiest voor het volgen van je kaart of de bordjes? Wat zegt dat over vertrouwen in jezelf of in de ander?
Wat was het geval? De richtingaanwijzers waren juist! De bordjes klopten. Klopte de kaart dan niet? Thuisgekomen hebben we daar nog eens rustig naar gekeken. Jawel het kaartje klopte ook. Maar we hielden het een kwartslag gedraaid… Wat kun je door een verkeerd perspectief, door een verkeerde stellingname, een verkeerd uitgangspunt toch ver van de route dwalen…
Nog een les… Precies op de T-splitsing van onze keus kwamen er twee wandelaars achterop lopen. Deze twee mensen leken overduidelijk bekend in deze omgeving. Ze groetten ons vriendelijk en wij groetten terug. Zij gingen rechtdoor. Vervolgens maakten wij onze keus. Op basis van ons eigen inzicht, zijn wij rechtsaf geslagen… en een enorm eind afgedwaald van onze route. Na verloop van tijd kwamen we dezelfde wandelaars weer tegen. Ze kwamen ons nu tegemoet. Nu vroegen we hen om hulp. Waarom hebben we daarnet onze twijfels niet getoond? Waarom zelf onze weg uitgezocht? Waarom geen gebruik gemaakt van deze mogelijke hulpbronnen op onze weg? Wat een les om precies deze mensen weer tegen te komen.
Het was een mooie wandeltocht. En deel van de route, bepaalde mooie plekjes, hebben we helaas gemist. Maar we hebben in ieder geval lessen opgedaan.
Je kunt wel eens denken dat het verkeerd gaat op je levensweg. De route lijkt af te wijken van wat wij kunnen overzien en begrijpen. De route gaat in tegen ons gevoel. Durven wij de Richtingaanwijzers te volgen? Een les in vertrouwen en overgave…
Soms ben je overtuigd van iets. Je denkt het te weten. En hoewel je op de juiste weg was, kies je toch voor afslaan. Wat kun je door een verkeerd perspectief, door een verkeerde stellingname, een verkeerd uitgangspunt toch ver van de route dwalen…
Soms komen er mensen op je pad. Je groet vriendelijk, maar je deelt niet. Je deelt niet de twijfels en onzekerheden van dat moment. Je laat de hulpbron voorbij gaan en kiest zelf. Wat een les in hulp durven vragen. Waarom zou je het allemaal zelf moeten doen, moeten weten, of moeten kunnen? Terwijl een eenvoudige aanwijzing toch een behoorlijke omweg had gescheeld…
