“In de schemering van de herinnering zal niets vergeten worden…”
Vanavond, 18.57 uur, ging de zon onder… In gedachten stond ik daar een poosje naar te kijken. Altijd weer vind ik dat adembenemend. Elke keer wordt er iets anders gezien en beleefd. Soms ben ik stil van indrukwekkende luchten. Deze avond werd mijn aandacht getrokken naar de zon zelf. Onafgebroken heb ik er naar gekeken. Helder ‘wit’… echt verblindend.
Langzaam en toch ook snel, kleurde de zon rood. Het beeld werd zacht. De kleur intens. De herinneringen veel. De zon zakte achter de horizon. Als een kaarsje dat uitging…
Ik liep terug in de schemering die gekomen was. Keek nogmaals achterom. Hé, daar was de zon weer, of beter gezegd: nog steeds. Nog net was het bovenste deel zichtbaar. Wonderlijk. Een poosje leek het beeld wel stil te staan. Toen was de zon echt weg.
Opnieuw keerde ik mij naar huis. Nogmaals keek ik achterom, om nóg een laatste blik op te vangen. Maar de zon was nu echt uit beeld. Ik liep in de schemering van de herinnering. En toch… zal niets vergeten worden. Het is onmogelijk om iemand te vergeten, die zoveel gaf om te herinneren.
Ja sterker nog. Ik liep ook in het licht van de verwondering. Van binnen weet ik dat de zon er is. Geen gedoofd kaarsje… maar eeuwig leven.
