31 december 2021, 23.59 uur tot 00.00 uur. Een overgangsminuut… Eén ogenblik maar, waarin we het oude jaar 2021 achter ons laten en een nieuw jaar 2022 mogen ingaan. Een ogenblik om bij stil te staan.
Kijken we achterom, of kijken we vooruit? Of misschien loopt het allemaal wel door elkaar. Wat is er gebeurd… En wat zal er allemaal gaan gebeuren?
Een nieuw jaar beginnen wij altijd in een donkere nacht… Een onbekende weg voor ons. Even zo kan het pad zijn, dat wij achter ons laten. Wel bekend, maar misschien niet altijd begrepen…
Hoe is het jaar 2021 voor ons geweest? Wat heeft het gebracht? Of wat heeft het van ons genomen? Wat dragen we mee, het nieuwe jaar in?
‘God weet het’
Zo luidt de titel van een gedicht, waarvan ik eigenlijk lange tijd alleen maar het eerste couplet kende.
En ik zei tegen de man die bij de poort van het jaar stond:
“Geef me een lamp zodat ik veilig het onbekende kan binnengaan”.
En hij antwoordde:
“Ga in de duisternis en leg uw hand in Gods hand.
Dat is beter voor u dan een lamp en veiliger dan de weg te kennen”.
Een gedicht van de Britse dichter Minnie Louise Haskins (1875-1957). Opgenomen in haar bundel “The Desert”.
31 december 2021, 00.00 uur…
“Zo ging ik heen en vond de hand van God en ging blijmoedig de nacht in. En Hij leidde mij…”
Dat wens ik van harte toe voor het nieuwe jaar 2022. Gods Zegen.
And I said to the man who stood at the gate of the year:
“Give me a light that I may tread safely into the unknown”.
And he replied:
“Go out into the darkness and put your hand into the Hand of God.
That shall be to you better than light and safer than a known way”.
So I went forth, and finding the Hand of God, trod gladly into the night.
And He led me towards the hills and the breaking of day in the lone East.
So heart be still:
What need our little life
Our human life to know,
If God hath comprehension?
In all the dizzy strife
Of things both high and low,
God hideth His intention.
God knows. His will
Is best. The stretch of years
Which wind ahead, so dim
To our imperfect vision,
Are clear to God. Our fears
Are premature; In Him,
All time hath full provision.
Then rest: until
God moves to lift the veil
From our impatient eyes,
When, as the sweeter features
Of Life’s stern face we hail,
Fair beyond all surmise
God’s thought around His creatures
Our mind shall fill.
