Een tijdje geleden was ‘k met iemand een wandeling aan het maken. We liepen een mooie Klompenroute. Kwamen op een vrij smal zandpad. Bochtje om… en ineens lag er een eindje verderop iemand op ons pad. Het was zelfs geen optie om aan de andere kant van het pad voorbij te gaan… Dus snelden we ernaartoe en werden we als de barmhartige Samaritaan.
Het bleek een wat oudere vrouw te zijn, die op het zandpad met haar fiets onderuit was gegaan. Ze moet een behoorlijk smak gemaakt hebben. Ze deed pogingen om zelf op te staan, maar haar zware fiets lag ook wat op haar. Ze kwam uit zichzelf niet in de benen. We hielpen haar overeind en zetten ook haar fiets weer rechtop. Wat was ze ons dankbaar!
We vroegen haar of ze misschien pijn had en of alles wel ging. Maar ze overtuigde ons dat er niks aan de hand was en dat ze zelf weer verder kon. Zo liep ze zo snel mogelijk bij ons vandaan, haar fiets aan de hand.
Samen keken we haar na. Zou het echt wel gaan? Zou ze eerlijk zijn geweest in haar antwoorden? Zou ze niks meer van ons nodig hebben?
We liepen verder… en kwamen op onze eigen ‘blunderverhalen’ en gevoelens daarbij. Als er iets mis gaat en je door de ander geholpen wordt. Schaamtegevoel, faalgevoel bij het onderuit gaan. Groot houden, sterk en flink zijn, bij schrik of pijn. De ander overtuigen dat je verder niks nodig hebt en dat je zelf weer verder kan. Het was herkenbaar. Gevoelens pas toelaten, als de barmhartige Samaritaan niet meer in de buurt is.
We moesten er samen om lachen. Bizar eigenlijk, dat een mens het zo lastig vindt om kwetsbaar te zijn, geholpen te worden en dat echt te ontvangen. Wat is het een kunst om hulp te vragen. Regelmatig is “leren hulpvragen” een thema, waar we in therapie naar toe werken. “Ook al moeten we dingen zelf doen, we hoeven het niet alleen te doen…”. Wat is het een kracht om hulp te kunnen en durven vragen in je leven!
