“April wordt met de minuut korter.” Ik zag de stille hint van de belastingdienst langs de kant van de weg… Om eerlijk te zijn, in eerste instantie had ik alleen het tegeltje met de slogan gezien. Dat zette me aan het denken op een heel andere manier dan de belastingdienst vermoedelijk voor ogen had.
April wordt met de minuut korter… Mei wordt ook met de minuut korter… In gedachten vulde ik de maanden in… In gedachte vulde ik “mijn leven” in. Mijn leven wordt met de minuut korter…
Niet zonder reden gingen mijn gedachten deze kant uit. Op 23 maart, nu 5 weken geleden, is mijn vader overleden. De laatste minuten van zijn leven zijn letterlijk door ons ‘geteld’. Een ingrijpende korte intensieve tijd ligt achter ons. Een leven van minuut tot minuut, een leven tussen hoop en vrees. Maart werd met de minuut korter.
Een zeer groot gemis is gekomen. Mijn gedachten en mijn hart zijn vol van dierbare herinneringen aan wie mijn vader was, wie hij voor ons is geweest. Hij had een onvergetelijk grote betekenis in mijn leven. Een lieve en bijzonder zorgzame vader is ons ontvallen.
Ik las enkele reacties op de reclame van de belastingdienst. Er was er een die ook bleef hangen: “Pessimist! Elke minuut is een extra minuut die aan april -en jouw bestaan- wordt toegevoegd.” Ook deze reactie zette me aan het denken op een heel andere manier dan vermoedelijk beoogd. Elke minuut wordt aan ons leven toegevoegd. Elke extra minuut is een van God geschonken minuut. Tijd om te leven. En tijd om te denken aan ons sterven. Genadetijd. Voorbereidingstijd.
Het einde van mijn vader was plotseling. Zijn geboortetijd en zijn stervenstijd waren bepaald. Acht dagen hebben we aan zijn bed gestaan. Elke minuut een extra minuut aan zijn bestaan toegevoegd… Wat een wonder dat de aangifte van zijn ‘gaven en inkomsten’ niet op de laatste minuten hoefde aan te komen. Dat was in de hemel bekend. Zijn leven was Christus. En hij hoefde niet bij te betalen. Zijn sterven was voor hem winst.
