“Ik wil er verder niets over zeggen…Het is alleen maar een tip. Maar misschien komt er ooit nog eens aandacht voor mensen die rouwen moeten zonder kist.”
Ik moest even slikken, toen vandaag deze uitspraak tot me kwam. Rouwen zonder kist? Wat klinkt dit cru…! Het zette me enorm aan het denken. Waar gaat dit over? Wat wordt er bedoeld? Een ding was me meteen duidelijk: “Dit verdient aandacht!”. Ik kreeg toestemming om er een blog over te schrijven.
Ik stapte in m’n auto, achter het stuur. Liet mijn gedachten de vrije loop. Rouwen… dat heeft te maken met verliezen. Met diepe onzeglijke pijn. Het heeft te maken met afscheid nemen, met los scheuren. Het heeft te maken met ‘voor altijd voorbij’.
Diep ingrijpend om een dierbare, geliefde te verliezen aan de dood. Een man, een vrouw, een kind, een ouder, een broer of zus. Een opa of oma. Een vriend of vriendin. Iemand met wie je een speciale band ervoer. Plotseling, een ongeluk, of na een ernstig ziekbed. Rouwen… hoe kan ik het indenken of onder woorden brengen. Het trekt diepe sporen in het leven.
Maar wat betekent dan de rauwe, haast grof overkomende uitspraak die me werd toevertrouwd? Moet ik denken aan ‘vermissingen’? Aan mensen die buitengesloten worden van een begrafenis?
Of gaat het om onzichtbare rouw…? Verborgen kruizen. Verwachtingen die niet zijn uitgekomen. Vervlogen hoop!
Verdriet en eenzaamheid in het huwelijk. Een gebroken huwelijk. Ik moet denken aan een vrouw in het verzorgingstehuis. Ze zei: “De meeste vrouwen zijn hier weduwe. Ze zijn alleen, net als ik. Maar zíj mogen er de hele dag over praten. Als ik er iets over zeg, dan willen ze niet meer naast me zitten, of beginnen ze gauw over een ander onderwerp…”. Schaamte en eenzaamheid járen na de echtscheiding. Onzichtbare rouw.
Teleurstelling en verdriet over de moeite in het gezin. De zorgen rondom opvoeding. De vader van de verloren zoon, rouwend om het weggaan van de jongste. Ouders die geen grip meer hebben op hun kinderen. Geen plek meer in hun leven… Onzichtbare rouw.
Rouwen om de seksuele geaardheid. Gevoelens die bij niemand bekend zijn. Niet gekend worden door anderen. Onzichtbare rouw.
Rouwen om het gemis aan veiligheid en geborgenheid als kind. Boosheid, verdriet, angst, onmacht en onvermogen… Weggestopte gevoelens. Diepe pijn om gemiste knuffels. Verdriet over het gemis van een jeugd. Onzichtbare rouw.
Verliezen van verwachtingen. Verwachtingen ten aanzien van het leven. Wensen en verlangens die geen werkelijkheid worden. Niet vervuld. Onverhoorde gebeden. Onzichtbare rouw.
“Ik wil er verder niets over zeggen, het is alleen maar een tip”, zei hij, “maar misschien komt er ooit nog eens aandacht voor…”. Onzichtbare rouw… Ik kan er niet alles over zeggen! Ik kan het hooguit aantippen…
